Ειδικά, οι Σελτζούκοι, είχαν υιοθετήσει πλήθος βυζαντινών στοιχείων, και προφανώς συνέβαλαν στην διάδοσή του ή εν πάση περιπτώσει στη διαχρονική του επιβίωση στο χώρο της Εγγύς και Μέσης Ανατολής, μεταξύ των Αράβων. Σε απεικόνιση χειρογράφου του 1299, στη μάχη του Χομς, μεταξύ Μογγόλων και Μαμελούκων, φαίνονται οι τελευταίοι να κρατούν σημαία με την ημισέληνο (βλ. Φωτο).
Είναι επίσης εύκολα αντιληπτό ότι τέτοιο σύμβολο ουδόλως συνδέεται με τις περιοχές προέλευσης των πρώτων τουρανικών φύλων (κεντρική Ασία). Δεν το μετέφεραν μαζί τους, αλλά το βρήκαν και το αντέγραψαν στη Μικρά Ασία από τους βυζαντινούς.. Η Ζαγάλισα, παρουσιάζει σήμερα ΝΕΑ στοιχεία ως αποτέλεσμα της έρευνάς της.
Το βυζαντινό νόμισμα όπου πεντακάθαρα φαίνεται η ημισέληνος, δεν χρειάζεται να το δείτε σε κάποιο ελληνικό ή ευρωπαϊκό μουσείο. Θα χρειαστεί απλώς να επισκεφθείτε το αρχαιολογικό μουσείο της Κωνσταντινούπολης, δίπλα στο παλάτι του Τοπκαπί, όπου σε αίθουσα με τα βυζαντινά ευρήματα της Πόλης, εκτίθεται το νόμισμα αυτό και μάλιστα από την πλευρά όπου εικονίζεται η ημισέληνος, με την ένδειξη ότι πρόκειται για βυζαντινό.
Τα ίδια τα ευρήματα της Κωνσταντινούπολης αποκαλύπτουν την αλήθεια. Οι Τούρκοι αρχαιολόγοι θα έπρεπε να το έχουν σε ειδική θέση, με τα κατάλληλα επεξηγηματικά σχόλια, ότι δηλαδή σε αυτό το νόμισμα βρίσκονται οι ρίζες της σύγχρονης τουρκι κής σημαίας.
Άλλο ένα κλεμμένο βυζαντινό σύμβολο…
Το δεύτερο στοιχείο που αποκαλύπτουμε σήμερα αφορά τη λαϊκή χρήση του ίδιου συμβόλου από τους ελληνικούς πληθυσμούς από την αρχαιότητα, το βυζάντιο μέχρι και τα νεότερα χρόνια. Στη λαϊκή συνείδηση, αυτό το αρχαίο και βυζαντινό σύμβολο, επιβίωσε και διακόσμησε εικόνες κλπ.
Η Ζαγάλισα ανακάλυψε στην περιοχή μας την ημισέληνο σε ελληνική μαρμάρινη κρήνη του 1888 στο ορεινό χωριό Σωτήρας της Θάσου. Επί της κεντρικής πλατείας του μισο- εγκαταλελειμμένου ορεινού χωριού, σώζεται σε πολύ καλή κατάσταση η αρχαιοελληνική / βυζαντινή απεικόνιση. Καταλαβαίνουμε ότι, πρόκειται για διαχρονικό αισθητικό και συμβολικό στοιχείο, το οποίο οι Έλληνες ουδέποτε έπαψαν να χρησιμοποιούν, σε όλη την έκταση του ελληνικού χώρου. Η κρήνη του χωριού Σωτήρας της Θάσου το αποδεικνύει.
Η εφημερίδα ΖΑΓΛΙΣΑ δεν είναι μόνο δημοσιογραφικό έντυπο στρατευμένο στον αγώνα για την αποτροπή της Πομακικής πολιτισμικής και γλωσσικής γενοκτονίας, αλλά και έντυπο επιστημονικής έρευνας, όπως οι σταθεροί στο χρόνο αναγνώστες μας γνωρίζουν. Πολλοί είναι αυτοί που χρησιμοποιούν τα στοιχεία που αποκαλύπτει η κοπιώδης, χρονοβόρα και ενίοτε κοστοβόρα έρευνά μας, αλλά λιγότεροι αυτοί που έχουν το ήθος να παραπέμπουν στην Ζαγάλισα, ως την πηγή τους. Λειτουργούν ως κοινοί κλέπτες του πεζοδρομίου. Η επισήμανση αυτή αν και εκφεύγει του κλίματος και των στοχεύσεων του άρθρου, εν τούτοις, κρίθηκε απαραίτητη, διότι μια αποκάλυψη ή ένα εύρημα, όπως η κρήνη της Θάσου, αποτελεί για εμάς, με τα πενιχρά μέσα που διαθέτουμε, προϊόν αδιάλειπτου πνευματικού και φυσικού μόχθου.
