Επικοινωνία στο χωριό των κωφαλάλων

Επικοινωνία στο χωριό των κωφαλάλων

Ποστάρισα, σαν παιδί κι εγώ ένα ρητό δανεικό (share με ξένα κόλλυβα, που λένε). Το Link έλεγε: ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΣΤΗΝ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΌΤΙ ΔΕΝ ΑΚΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΝΟΗΣΟΥΜΕ. ΑΚΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΣΟΥΜΕ. Σοφόν το σαφές. Κι αν και καθήμενος, βιδωμένος εμπρός από την οθόνη του υπολογιστή σου, ορθώς ομίλησας.

            Ω της εκπλήξεως όμως! Το πρώτο like ήταν από τον Σύλλογο Κωφαλάλων Άνω Κωλοπετινίτσας. Η Κάτω Κωλοπετινίτσα ως φαίνεται δεν είχε αιμομειξίες και βιασμούς εντός του ιερού αδύτου της οικογένειας. Μεσαίωνας, παιδί μου, και βάλε!

            Το πρόβλημα της επικοινωνίας είναι, γενικά, ακανθώδες. Ξέρω μια φίλη μου, εκ γενετής μέντιουμ – κληρονομικό χάρισμα, που λένε – έχει ξεμείνει η κακομοίρα από γνωστούς και φίλους – τη εξαιρέσει εμού, ο καλός ο μύλος όλα τ’ αλέθει – γιατί έχει το κακό συνήθειο να διακόπτει τους άλλους και να μην τους αφήνει να ολοκληρώσουν, αφού – ως διάμεσο – καταλαβαίνει τι θέλουν να πουν δυο φράσεις μετά…

            Οι ηθοποιοί είναι επίσης μυγιάγγιχτοι στο θέμα της ισοκατανομής του λόγου – αφού έτσι μετράνε το ρόλο τους, με τον πήχυ… Ένας από αυτούς μου έκοψε κάποτε την καλημέρα – πριν του κόψει ο Χάροντας το νήμα της ζωής, βεβαίως-βεβαίως – γιατί με κατηγόρησε, άκουσον-άκουσον: «Μια κουβέντα λέω εγώ, τρεις μου λές εσύ». Σιγά που θα κάτσω να μετράω με τη μεζούρα τι λέω. Αν είναι να μιλάω με το σταγονόμετρο, άσ’ το καλύτερα! Παρέα μου τα πουλιά, τα κύματα της θαλάσσης κι οι άνεμοι. Αμ δε! Εγώ είμαι κοινωνικός τύπος. Δεν μου αρέσει η μοναξιά κι ο παραλογισμός.

            Ένας άλλος, πάλι ηθοποιός, μου έκοψε την παρέα, γιατί όχι μόνο έχανε στο τάβλι, αλλά έλεγε και προστυχιές: «Είσαι ευκολάκι – θα σε πάρω παρθένα εφτά-μηδέν – θα σου ξεσκίσω τα κωλοβάρδουλα – σεεεεεέξ-σεεεέξ-σεεεέξ – ναι, ναι, ναι – όταν σπανίως έφερνε καμιά καλή ζαριά…». Όταν λοιπόν διαμαρτυρήθηκα διπλωματικώς για τη χουλιγκανική αντιμετώπιση αυτού του ευγενούς αθλήματος, απεφάνθη ότι δεν του κάνω ως συμπαίκτης και φίλος γενικώς και μ’ έκοψε. Σκατά στα μούτρα του! Να φάει η μούρη του χώμα… Και τα λοιπά και τα λοιπά, που λέμε σ’ αυτές τις περιπτώσεις.

            Μία άλλη πάλι, καθηγήτρια παρά-φιλολογίας του θεάτρου παρακαλώ (πρώην κορδελιάστρα και κοπτοραπτού σε συνοικιακή βιοτεχνία του Περισσού), με έβρισε πατόκορφα, όταν ήρθε χωρίς δώρο στα γενέθλιά μου και προσπάθησε να δικαιολογηθεί παρουσία μαρτύρων. Όταν προσπάθησα να τη διακόψω ευγενικά για να μην τη φέρω σε δύσκολη θέση, αυτή εξεμάνη κι άρχισε να ουρλιάζει: «Δεν θα μιλήσω λοιπόν κι εγώ; Ποτέ; Ποτέ; Ποτέέέέέέ!». Μείναν όλοι οι άλλοι άναυδοι κι εγώ πήγα συμβιβαστικά να φέρω το φοντανάκι και το λικέρ μπανάνα, για να τους κεράσω να τελειώσουμε με την υστέρω, που ήρθε να βγάλει τα απωθημένα της στο πάρτι γενεθλίων μου. Αν είχε αυτή πατέρα αλκοολικό και μέθυσο, που της βούλωνε το στόμα και τη βίαζε στα μουλωχτά, δεν φταίω εγώ.

            Η επικοινωνία λοιπόν. Δυσλεκτικοί άνθρωποι να προσπαθούν να συνεννοηθούν με ανθρώπους που πάσχουν από ακατάσχετη λογοδιάρροια. Δύσκολο το άθλημα. Σαν μαραθώνιος χελώνας-λαγού. Μερικές φορές η χελώνα τερματίζει πρώτη, ελλείψει ανταγωνιστού. Έχει σκάσει ο κακομοίρης ο λαγός από την πολλή φόρα που πήρε. Σπεύδε βραδέως! Κάτι ήξεραν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι

Leave A Response